اشعار

دردا که سوخت آتش دل، جسم و جان من            برخـاست دود غـم، دگر از دودمان من

شـد آشـیـانـه‌ام قـفـس تـنـگ این جـهـان            جغـدی در این قـفـس شده هم‌آشـیان من

بــر در خـانــۀ آقــا بـه تـمـنــای کـریـم            صف کشیدند شب و روز گداهای کریم

من به جـز خـیـر نـدیدم ز کرمخانۀ او            بـنـده‌ام بـنـدۀ شـرمـنـدۀ مــولای کـریـم

مرام و مـعـرفـتـش مـادرانـه بود حسن            به فکر صحن و سرا و حرم نبود حسن

نجـف برای عـلی، کربلا برای حـسین            مـدیـنـه خـادمـی مـادرش نـمـود حـسن

شهر مـدیـنه، شهر رسول مکـرم است            آنجا اگر که سر بسپارد ملک، کم است
شهر مـدیـنـه، آیـنـه‌دار پیـمـبـری است            کز خیل انـبـیا به فـضـیـلت مقـدم است

یک عمر در حوالی غربت مقیم بود            آن سیدی که سفـرهٔ دستـش کریم بود

خورشید بود و ماه از او نور می‌گرفت            تا بود، آسـمان و زمین را رحیم بود

وقتی سکـوت سبز تو تـفـسیر می‌شود            چون عطرِ عشق، نام تو تکثیر می‌شود

در انـعـکـاس سـادهٔ آن فـصل الـتهـاب            تـنـهـایی‌ات هر آیـنـه تـفـسـیـر می‌شود

به روی شانۀ خاتم، که چون نقش نگین باشد           نشان مُهـر او باید مُعـزّ المـؤمنین باشد

چه بر می‎آید، از آن آذرخشی که جمل را سوخت؟           که صلحش نیز صلحی فتنه‎سوز و آتشین باشد

اگر خـدا به زمـین مـدیـنه جان می‌داد            و یا به آن در و دیـوارها دهان می‌داد

كه جـای من بـسرایـنـد از غـریـبی تو            شـنـیـدن غــزلی كـوه را تـكـان می‌داد

شرط مـحـبت است به‌جـز غـم نداشتن            آرام جــان و خـاطــر خــرم نـداشــتـن

از غیر دوست روی نمودن به سوی دوست            الا خــدای در هــمـه عــالـم نـداشــتـن

مـیان هـجـمـۀ غـم‌هـا اگـر پـنـاه نـدارد            حسین هست نمی‌گـویم او سـپــاه ندارد

حسین مرهم زخم برادر است و غمی نیست            زمـانه حـرمـتـشـان را اگر نگـاه ندارد

تویی امیر جمل، وارث رشـادت حـیدر           لوای صبر و جهادی به روی دوش پیمبر

حسین هست و ابوالفضل هست و قاسم و زینب           تو را امیر مدینه! چه حاجت است به لشکر؟

تا نمک پروره‌ام بر خوان احسانت حسن            من مسلـمانم! مسلـمان مسلـمانت حسن

دست و دل باز مدینه! دست خالی آمدم            دست خالی من است و لطف دستانت حسن

غـارت زده منـم که کـنـارت نشـسـته‌ام            غارت زده منم که ز داغـت شکـسـته‌ام

غـارت زده مـنـم کـه غـم یــار دیــده‌ام            هــفــتــاد تـیـر از بـدن تـو کـشــیــده‌ام

نه فقط ثروت خود را نه، که حاتم گونه            شد کـریم آن که کرم داشـته خاتم گونه

شد کریم آن که به عالم اثرش را بخشید            حـیدری مـسلک و پیـغـمبر اکـرم گونه

آنکه دارد به دلـش غـصۀ بـسیار، منم            سـاکـن غــمـکـدۀ مــاتــم دلــدار، مـنـم

همۀ شهـر، سر سفـرۀ من نان خوردند            ولی انگار به یک شهر، بدهکـار، منم

نشستم گوشه‌ای از سفره همواره رنگین‌ت           چه شوری در دلم افتاده از توصیف شیرین‌ت
به عابرها تعارف می‌کنی دار و ندارت را           تو آن باغی که می‌ریزد بهشت از روی پرچین‌ت

اولین گوهر ارزنـدۀ زهـرا حسن است            دومین حـجـت خـلاق تـوانا حسن است
رهبری که به حـسین حـق ولایت دارد            حفظ دین نبوی بعد عـلی با حسن است

بیا خواهر که از کارم گره دست اجل وا کرد            برادر عَزم دیدار بهشت روی زهرا کرد
سراپا درد بودم، کس به درمانم نمی‌کوشید            ز رَه مرگ آمد و دردم طبیب آسا مداوا کرد

ای دو جهـانت فـدا یا حـسن بن عـلی            مـظـهـر صبـر خـدا یا حسن بن علی
شیر خدا را خلف دُرّ سه بحـر شرف            آیــنــۀ کــبــریـا یـا حـسـن بـن عـلـی

زهـری پـلیـد بر جگـرش کـارگر شده            آقـای غـصه‌ها نـفـسـش مخـتـصر شده
کـم کـم تـمـام حـجـم تـنـش آب می‌شود            مـانـنـد فــاطــمـه بـدنـش آب مـی‌شـود